برای من ابوالحسن بنی‌صدر تنها رییس جمهور ایران بود. با آنکه باور دارم هیچ‌گاه انتخاباتی آزاد و منصفانه در ایران برگزار نشد. اما بنی‌صدر رییس جمهور بود. نه بعنوان مقام و موقعیت که باور و کارکرد. پایبندی به جمهور و مردم و دمکراسی و استقلال ایران. 

نخستین بار در روزهای تلخ قتل‌های سیاسی سال ٧٧ به همراه دو همکارم و برای پرونده زنده‌یاد پیروز دوانی از نزدیک دیدار و گفتگو کردیم. و سپس در چند دیدار دیگر، و همراه با روزنامه‌گاران خارجی و در آخرین دیدار به تنهایی و در بحثی در باره حقوق بشر در پیش از انقلاب. در همان دیدار نخست در فرصتی از گذشته و دیدگاه‌ها صحبت کردیم. چندین بار از واژه «شما» برای نقد کارکرد چپ استفاده کردند. و من هم با لبخند گفتم آن زمان حق رأی نداشتم! و وقتی پرسیدم آقای رییس جمهور با همه تجربه و تحصیل در فرانسه چرا به خمینی اعتماد کردید؟ پاسخ‌شان همچنان یکی از پرسش‌برانگیزهای امروز جامعه است: « من مسلمان و باورمند به اسلام بودم و فکر نمی‌کردم مرجع دینی چون خمینی دروغ بگوید ! آن زمان فکر می‌کردم اگر به این آیت الله اعتماد نکنیم به چه کسی باید اعتماد کرد.»‌

آقای رییس جمهور باورهای خود را داشتند و برخی برای من باور نکردنی و ناپذیرفتنی، هنوز هم بر سر روایت‌هایی قدرت و تاریخ آن دوره تاریک نخستین سال‌ها پرسش‌ها دارم اما بنی‌صدر توانایی شنیدن و اندیشیدن به روایت‌هایی دیگر را داشت و گاه پذیرش ان‌ها. 

در نوشته‌های خود روایت آن روزگار و چرایی‌ها را توضیح داده است. کار که کمتر کنش‌گر سیاسی می‌کند. سیاست‌مردی دمکرات منش و در باور به دمکراسی و حقوق بشر ثابت قدم بود. در همه این سال‌ها هر زمان که کاری از دستشان بر می‌آمد برای روزنامه‌نگاران و آزادی اطلاع‌رسانی در ایران انجام می‌دادند.

هیچ‌گاه با همه « اصلاحات» و «ابداعات» حکومت برای بقای خود، با رژیم مماشات نکرد. در قدرت به قدرت نه گفت و در کنار حکومت نماند. این سربلندی در نه گفتن به رژیم جهل و جنایت و جنگ و استقلال در برابر دولت‌های خارجی، روشنگری در باره بده-بستان‌های این دولت در همراهی با سیه‌روزی مردم ، سرمایه‌ای ملی برای درس آموزی ماست. 

انسان‌ها را به با من یا بر من تقسیم نمی‌کرد و بر این مبنا سیاست‌ورزی نمی‌کرد. رُک‌گویی و پایبندی به باورهایش و حقوق انسان‌ها سیاست‌مردی اخلاق‌مدارش کرده بود. فضیلتی که سیاستمداران در این مقام کمتر دارند.

صاحب امتیاز و سردبیر یکی از پرتیراژترین روزنامه های ایران، در تبعید نیز چند صدایی را حفظ کرد. همین رسانه نخستین بار نامه‌های آیت‌الله منتظری در باره کشتار زندانیان سیاسی در تابستان سال ١٣۶٧ را منتشر کرد که نخستین سند رسمی بزرگترین جنایت تاریخ معاصر ایران است.

درگذشت رییس‌جمهور بنی‌صدر را به خانواده ایشان تسلیت می‌گویم و غم شریک بسیاری از مردم ایران هستم.

 

برگرفته از فیسبوک نویسنده

 

نقل از سایت شورای مدیریت گذار