«روزگار حاکمان ایران  داستان افرادی است که ثروت هنگفت و کم زحمتی به چنگشان افتاده  و تصور می کنند   این ثروت تا ابد تمام نمی شود و ضرورتی ندارد جسم و جانشان  را به زحمت بیندازند تا براین  مال بادآورده بیفزایند یا  یا دست کم ازاین ثروت با وسواس و امساک نگهداری کنند.»

 

ساعت ۲۴: نهادهای حاکمیتی در این سرزمین به شهروندان نیز وعده داده و می دهند می توان با همین ثروت های طبیعی وبدون نیاز به مازاد سرمایه های جهانی و نیز امکانات دنیا زندگی کرد. حال و روز ایرانیان با این تصور و دیدگاه نهادهای حاکمیتی به نقطه ای رسیده است که فقر و تنگدستی به ویژه در مقایسه با دیگر مردمان جهان و نیز با همین گذشته نه چندان دو ربر ذهن و جان ایرانیان سایه افکنده و آنها را رنج می دهد. شوربختانه مناسبات ایران با دنیا گونه ای شده است که نفت خام ایران به مثابه تنها کالای راهبردی مورد نیاز کشورها نیز از بازارهای عادی حذف شده و درآمد اصلی ارزی ایران به آزمندی چین بسته شده است. به نظر می رسد نهادهای حاکمیتی در این کشور بر سر حرف 43 ساله خود ایستاده و باور دارند روزی می رسد که ایالات متحده امریکا فرو می ریزد و پس از آن است که ایران نیز می تواند در اقتصاد و در سیاست جهانی نقش بزرگتری برعهده گیرد . با توجه به همه حقیقت دنیای امروز ، این یک آرزوی دور است و اگر دیدگاه اداره کنندگان کشور تغییر نکند ایرانیان باید دهه های قابل اعتنایی را با همین شرایط سپری کنند.

 

برخی افراد ونهادها باوردارند یا خود را باورمند نشان می دهند که شهروندان ایرانی به اقتصاد بخورونمیر قناعت و عادت خواهند کرد و با همین شرایط فراهم کردن آن شدنی است. آیا چنین است و این داوری درستی در باره ایرانیان است؟ چند متغیر وجود دارد که این فرضیه را باطل می کند. رخداد و روند فزاینده مهاجرت ایرانیان از هرگروه و قشر اجتماعی وسیاسی و اقتصادی یکی از ابطال کننده های فرضیه حاکمان است. گفت وگو با ایرانیانی که به وضعیت موجود انتقاد و اعتراض دارند و با همه نیرو می خواهند از اقتصاد بخور و نمیر فرارکنند نیز فرضیه بالا را باطل می کند.

 

نهادهای اصلی تصمیم سازی و تصمیم گیری در کلان ترین سطح باید اگر به درک درست و دقیق و بدون حاشیه از خواسته های ایرانیان نرسند همه چیز دگرگون خواهد شد. هیچ ایرانی حاضر نیست زندگی بخورونمیر را تنها به دلیل اینکه سیاست خارجی ایران گونه ای ویژه از آرایش را برگزیده قبول کنند. ایرانیان برخلاف تصور،مردمانی توسعه خواه و رفاه طلب هستند و می گویند باید راهها باز شود تا انها بتوانند از این شرایط سخت عبور کنند. شهروندان ایران زمین ضرورت عبوردادن کسب و کار و معیشت خود از سقوط به دره مرگ را با پوست وگوشت و استخوان احساس می کنند. ایرانیان زیر با رزندگی بخور ونمیر نخواهند رفت .